Dit keer even wat over emoties, want iedereen heeft ze. En veel emoties voelen heel prettig aan (godzijdank 🙂 Maar er zijn er ook aardig wat, die we niet zo lekker en prettig vinden. En die duwen we vaak weg. Herken je dat? Veel van ons hebben dat in de loop van het leven gedaan, vaak omdat dat de beste optie was. Ik ook hoor, ik geloof dat ik tot mijn 26e geen traan heb gelaten, nooit niet. Emoties wat moeten we ermee? Gewoon kaken op elkaar en niets aan de hand, vooral doorgaan. Lukte prima, maar het is zo zonde. Want door een deel van onze emoties in de koelkast te zetten, sluiten we ook een deel van ons hart af.
Alle emoties, ook de onprettige, bestaan uit levenskracht, je leeft volop en je bent ‘echt’ als je alle emoties van jezelf er liefdevol laat zijn. En ik kan uit ervaring zeggen dat het bevrijdend voelt. En het is soms ook zo logisch dat we onze emotionele knop ooit langzaam hebben dichtgedraad. Vooral naar de buitenwereld toe. En dat begint vaak al heel vroeg in de kindertijd.
Zo kan het zijn dat het als kind soms geen zin had om aandacht te vragen. Of werd je bijvoorbeeld als kind niet werkelijk gezien en gehoord voor wie je was. En het gaat hier niet om een klaagzang over vaders, moeders en andere opvoeders, maar het gaat erom dat waar je nu als volwassene nog mee zit, niet weggestopt hoeft te worden.
Velen van ons hebben als kind niet echt de ruimte ervaren om alle emoties te voelen en te laten zien. Je mocht misschien niet boos zijn. En huilen werd misschien wel geïrriteerd janken genoemd en tja we willen allemaal wel eens wat. Negatieve reacties op de emoties die je als kind had, werden vaak gevoeld als afwijzing. We kregen misschien thuis of zelfs op school (bedoeld of onbedoeld) de boodschap mee ‘niet goed genoeg’ te zijn. Daarnaast zijn we ook vaak onbewust de onzekerheid, spanningen of trauma van bijvoorbeeld de moeder gaan dragen. Dat hoeft allemaal geen ramp te zijn, dat is het leven. Maar hoe wil je je nu voelen?
Het diepe idee van ‘niet goed genoeg’ zijn is wat veel mensen in de basis bewust of onbewust voelen. Dit zorgt ervoor dat je niet volledig vanuit jezelf leeft. Het voelt vaak gespannen, want de angst voor afwijzing, kritiek of het ‘niet belangrijk genoeg gevonden worden’ ondermijnt een stuk levenskracht. Het is net alsof je niet volledig voor jezelf durft te gaan staan.
Vertrouwen begint vaak met het weer voelen en verwerken van oude pijn, zodat de toegang tot je hart weer opengaat. Dan ligt de weg open om je weer met jezelf te verbinden en je hart te volgen.
Wil jij ook weer ‘leven vanuit je hart’ en vertrouwen voelen?
Neem gerust contact met mij op of lees verder over het individueel traject ‘leven vanuit je hart
Volg mij op facebook: Leven vanuit je hart
Geef een reactie